Zgodnie z definicją: energia liniowa spawania jest podstawowym parametrem doboru warunków spawania oraz wielkością będącą bazą innych wskaźników obliczanych i stosowanych w spawalnictwie. Wyrażona jest wzorem
Q = k
-3 [kJ/mm]
Gdzie:
K – współczynnik względnej sprawności cieplnej procesu spawania
- spawanie łukiem krytym K=1
- spawanie elektroda otulona K=0,8
- spawanie MIG/MAG K=0,8
- spawanie lukowe elektroda rdzeniowa K=0,8
- spawanie TIG K=0,6
- spawanie plazmowe K=0,6
U – napięcie łuku [V]
I – natężenie prądu [A]
V – prędkość spawania [mm/s]
Zazwyczaj ilość energii cieplnej wyrażamy w dżulach [J]. Dżul jest jednostką energii. Przedstawia on niewielką ilość energii cieplnej.
Do podwyższenia temperatury jednego kilograma stali od temperatury pokojowej do 15000 st.C, tj. nieco poniżej temperatury topienia stali, potrzeba około 690 000 dżuli.
W czasie spawania gdy mamy do czynienia z łukiem spawalniczym wiemy, że prawie cała energia elektryczna jest zamieniana na ciepło a tylko mała ilość jest zużywana do wytworzenia promieniowania w zakresie światła widzialnego i nadfioletu. Łatwo więc podać ilość dostarczonego ciepła w watach, gdyż łatwo można zmierzyć natężenie prądu i napięcie łuku za pomocą mierników lub rejestratorów.
Jest to energia dostarczona do łuku. W rzeczywistości spawacz przesuwa łuk wzdłuż linii złącza. Ciepło rozkłada się na długości złącza, a wartość energii dostarczonej do każdego punktu zależy od prędkości spawania. Znając energię dostarczoną do łuku i prędkość spawania, możemy obliczyć ilość dostarczonego ciepła i wyrazić ją w energii na jednostkę długości spoiny.
I właśnie dlatego liczymy energię liniową spawania.